یک وقتی هست آدم می نشیند جلوی تلوزیون و برنامه ی پف فیلم شبکه ی نهال را می بیند و منتظر می ماند تا کارتون شروع شود.فیلم با صدای یک کوالای بازیگوش شروع می شود."آدم" فکر می کند قبلا صدای یک کوالای بازیگوش و ماجراجو،شروع هیجان انگیز تری بود،فکر "آدم" بهتر است بگویم "آدم کوچک" هزار جا می رفت که این قهرمان موقت،قرار است این بار چه گندی بالا بیاورد و بعد به بهترین و با شکوه ترین شکل ممکن نه تنها خودش را بلکه دیگران را هم از آن گند برخاسته از کله خرابی و جسارتش،در بیاورد.اما حالا انگار فرق می کند.خود "آدم" الان وسط گندی که به بار اورده است،مثل همان مارمولک احمق دست و پا می زند.اسم گندش را جسارت نمی گذارد و فکر میکند این گند برخاسته از "گنده گوزی" است نه شجاعت و جسارت.قهرمان موقت وسط بیابان گندی که به بار اورده است،سرگردان است و اگر "آدم کوچک" بود،ته دلش بی صبرانه منتظر آن سفیدی بعد از سیاهی،شادی بعد از غم،شجاعت بعد از ترس و از این قبیل چیزها می شد.اما "آدم" طور دیگری فکر میکند،قهرمان فیلم برایش مهم نیست،اول و اخرش یک سری تصویر احمقانه ی نقاشی شده است،خودش را در بیابان تماشا می کند،بی صبرانه منتظر آن چرت و پرت هایی که قبلا گفتم نیست،همنوعانش برایش اهمیتی ندارند چون می داند حتی کمک کردن هم از سر خودخواهی است،رویا در سرش خشکیده است،به تصمیمش یا همان "گنده گوزی" اش فکر میکند،نتیجه ای ندارد.می داند که نتیجه ای ندارد.قهرمان موقت می خواهد همه را نجات دهد، "آدم کوچک" دیوانه ی نجات دادن بود،اما "آدم" حتی دلش نمی خواهد به نجات فکر کند،ته فکرش حتی از این چیزها عصبانی هم می شود.
قهرمان موقت،داستانش تمام می شود،بقیه از او راضی اند چون نجاتش دادند،خودش از خودش راضی است چون تن به تصمیم برخاسته از جسارتش داده است،چیزها حتی به طور موقت برای او خوب است."آدم" می داند که نه مفاهیم عینی می شوند و نه گنده گوزی ها به نتیجه می رسد.بهتر است تلوزیون را خاموش کند و به دست و پا زدن در گندی که زده است ادامه دهد.
اگر "آدم" و "بزرگ" هستید،دست از کارتون دیدن بردارید،چیزهایی که راجع به کودک درون و حس بازیافته می گویند، است،به دست و پا زدنتان ادامه دهید.
آدم ,فکر ,یک ,گندی ,ی ,قهرمان ,و پا ,گنده گوزی ,بعد از ,آدم کوچک ,دست و
درباره این سایت